Vandaag werd ik onverwachts opgebeld. Ik herkende het nummer niet dus ik zeg met een vriendelijke stem "Goedemiddag met Loes Ruissen". Als de mevrouw aan de andere kant van de lijn zegt dat ze van het Consulaat van Suriname is gaat mijn hartslag direct met 50 slagen omhoog. Zenuwachtig luister ik naar het verhaal wat de mevrouw van het consulaat vertelt. Dan krijg ik het zinnetje te horen waar ik nu al bijna 2 maanden op dit te wachten "uw mkv is goedgekeurd, u kunt langskomen om je visum op te halen". Helemaal blij antwoord ik dat ik binnenkort langskom om het allemaal te regelen.

Wat hier allemaal vooraf aan ging is dat ik een keuze moest maken voor mijn minor. Eerst de minormarkt bezocht en ik kwam uit op een minor waar naar het buitenland gaan een optie was. Dat leek mij wel wat, een nieuw avontuur aangaan.
Wat als leuk idee begon, begonsteeds meer een realiteit te worden. Via school kwam ik bij de WIN-groep in Suriname terecht en besloot dat ik daar wel mijn minor wilde doen.
Om naar Suriname te kunnen moest ik een mkv aanvragen, zo gedaan dacht ik. Dat had ik dus verkeerd gedacht. Na veel documenten bij de gemeente op te vragen en alles op orde krijgen ging met mijn stapeltje naar het consulaat.

Daar zat ik dan in een oud uitziende wachtkamer, zenuwachtig al mijn documenten nog eens een keer door te kijken. Alles was goed en de mevrouw van de consulaat vertelde mij dat het 3 maanden kon duren.

Na een korte berekenig was ik er al snel uit dat dat te laat zou zijn als ik 7 september zou willen vertrekken. Geruststellend zei de mevrouw van het consulaat dat dit soort aanvragen wel snel behandeld zouden worden.

Nu 20 dagen voordat ik wil vertekken heb ik dan eindelijk gehoord dat ik naar Suriname mag! Nu wordt het avontuur wat steeds realistischer was nog realistischer.